Το 1996 , οι Απόκριες βρήκαν την ΑΕΚ στην κορυφή του πρωταθλήματος . Η
ομαδάρα του Μπάγεβιτς παίζοντας διαστημικό ποδόσφαιρο και προσφέροντας
εξαιρετικό θέαμα είχε κερδίσει το...
θαυμασμό όλου του φίλαθλου κόσμου . Ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο με το Μανωλά άρχοντα στην...
άμυνα , τους Μπορμπόκη και Κασάπη να ανεβοκατεβαίνουν τις πτέρυγες , το Σαμπανάτζοβιτς με το Σαβέβσκι να κεντάνε στον άξονα , τους Κετσπάγια , Μαλαδένη και Κωστή να παίζουν οποιοδήποτε ρόλο στη μεσοεπιθετική γραμμή , τον Μπατίστα να σκοράρει παντοιοτρόπως και κυρίως τον αριστεροπόδαρο Βασίλη Τσιάρτα να παίζει δεξί εξτρέμ και να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ κερδίζοντας τη μεταγραφή του στη Σεβίλλη . Ένα 4-3-3 με φουλ μπακ , ανάποδα πόδια και ταχύτητες που για την Ελλάδα της εποχής ήταν πρωτόγνωρες !
θαυμασμό όλου του φίλαθλου κόσμου . Ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο με το Μανωλά άρχοντα στην...
άμυνα , τους Μπορμπόκη και Κασάπη να ανεβοκατεβαίνουν τις πτέρυγες , το Σαμπανάτζοβιτς με το Σαβέβσκι να κεντάνε στον άξονα , τους Κετσπάγια , Μαλαδένη και Κωστή να παίζουν οποιοδήποτε ρόλο στη μεσοεπιθετική γραμμή , τον Μπατίστα να σκοράρει παντοιοτρόπως και κυρίως τον αριστεροπόδαρο Βασίλη Τσιάρτα να παίζει δεξί εξτρέμ και να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ κερδίζοντας τη μεταγραφή του στη Σεβίλλη . Ένα 4-3-3 με φουλ μπακ , ανάποδα πόδια και ταχύτητες που για την Ελλάδα της εποχής ήταν πρωτόγνωρες !
Εκείνη η ομάδα προπορευόταν του νταμπλούχου
Παναθηναικού , που είχε ήδη προκριθεί στους «8» του Champions League , και τον είχε πετάξει με χαρακτηριστική άνεση εκτός Κυπέλλου
, όπως είχε κάνει νωρίτερα και με τον Ολυμπιακό . Ωστόσο , η διαφορά
ήταν μόλις ένας βαθμός , μιας και τον ΠΑΟ συντηρούσαν ο Κριστόφ Βαζέχα ,
ένα απίθανο σερί κερδισμένων βαθμών στις καθυστερήσεις και η
σκανδαλώδης διαιτητική εύνοια που εκδηλωνόταν κυρίως με υπέρ του
σφυρίγματα πέναλτυ . Μόλις μια βδομάδα πριν τις Απόκριες εξάλλου , το
πέναλτι του Σπανέα στη Ν.Σμύρνη περνούσε στην Ιστορία σαν μια ακόμη
μαύρη σελίδα...
Την Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα η ΑΕK εκστράτευε στο Καυταντζόγλειο και ο
ΠΑΟ , στον απόηχο του...Σπανέα , υποδεχόταν τον Πανηλειακό . Εγώ ήμουν
μαθητής Δευτέρας Γυμνασίου , έμενα ακόμη στη Λάρισα και αμέσως μετά το
τριήμερο έγραφα διαγώνισμα Φυσικής για την άνωση των υγρών . Έβλεπα την
ΑΕΚ όταν ερχόταν στο Αλκαζάρ ή όταν βόλευε κάποια (σπάνια) οικογενειακή
εκδρομή στην Αθήνα...Δε θυμάμαι με ποια επιχειρήματα έπεισα τον πατέρα
μου και την Κυριακή το πρωί φόρτωσε εμένα , τον Ενωσίτη φίλο μου τον
Κώστα και τον ξαδερφό μου το Στέλιο
(που ήταν οπαδός της ΑΕΛ αλλά θαύμαζε το ποδόσφαιρο της ΑΕΚ) και μας ανέβασε στη Θεσσαλονίκη !
(που ήταν οπαδός της ΑΕΛ αλλά θαύμαζε το ποδόσφαιρο της ΑΕΚ) και μας ανέβασε στη Θεσσαλονίκη !
Το Καυταντζόγλειο μου φάνηκε απέραντο και ψυχρό , το
ζέσταιναν μόνο οι φωνές των Ενωσιτών εκδρομέων που πικάριζαν τους
λιγοστούς Ηρακλειδείς με το ευρηματικό σύνθημα «Πω πω λαός ο Γηραιός» .
Λίγο μετά τη σέντρα ήρθαν και τα πούλμαν της Οriginal
από την Αθήνα και το πέταλο ξεχείλιζε από πάθος και
παλμό . Στο πρώτο ημίχρονο ήμαστε μέτριοι , αλλά λίγο πριν τη λήξη ο
Μπατίστα σκόραρε μπροστά μας κι από το σύνθημα που τον αποθέωνε κατάλαβα
γιατί όλοι τον αποκαλούσαν «Ντανιέλο» . Στην αρχή της επανάληψης ωστόσο
, ο Ηρακλής ισοφάρισε με ένα ψυχρό , όσο και χαζό γκολ που σημείωσε ο
Γιώργος Κωστής . Τα λεπτά κυλούσαν , πιέζαμε εις μάτην και το άγχος με
κυρίευσε , προκαλώντας μου έναν πόνο δίκην σκωληκοειδίτιδας - τυπικό
σύμπτωμα εκείνης της ηλικίας όποτε πιεζόμουν . Δεν ήξερα αν έπρεπε να
κατηγορήσω τα χάμπουργκερ που φάγαμε σε κάποιο φαστ-φουντ της Εθνικής ή
την ΑΕΚ που έχανε ευκαιρίες... Τότε όμως ο γκολκίπερ του Ηρακλή σε ένα
μελέ εντός περιοχής στο 70', έχασε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του και ο
Χρήστος Κωστής έγραψε το 2-1 και δεν πανηγύρισε . Όλοι μαζί όμως
πανηγυρίσαμε το 3-1 από μια μακρινή , όσο και αριστουργηματική εκτέλεση
φάουλ του Τιμούρ Κετσπάγια .
Τέλειωσε το ματς , αποθεώσαμε τους νικητές φωνάζοντας
«Νάτοι , νάτοι οι πρωταθλητές» , κάποιος αστειεύτηκε ότι ο ΠΑΟ (που
κέρδιζε 4-1 την ίδια ώρα τον Πανηλειακό) καθάρισε με αυτογκολ του
(θεωρούμενου μελλοντικού πράσινου αστέρα) Στέλιου Γιαννακόπουλου και οι
πιο ανυπόμονοι διατράνωναν την πίστη τους για νίκη στο ερχόμενο εκτός
έδρας ματς με το σύνθημα «ΑΕΚ ολέ , έτσι για πλάκα , θα τους νικήσουμε
και μες στην Καλαμάτα» . Γυρίσαμε στη Λάρισα κορνάροντας και κάνοντας το
σήμα της νίκης στα (πολλά , κυρίως εκ Κατερίνης ) αυτοκίνητα που
στολίζονταν από το έμβλημα της ΑΕΚ , ο πατέρας μου επέμενε ότι το
πρωτάθλημα δε χάνεται και ο Στέλιος στενοχωριόταν γιατί η Καλαμάτα , με
γκολ του Νίκου Λυμπερόπουλου , είχε βυθίσει τη Λάρισα στον πάτο της
βαθμολογίας . Ο δε Κώστας δήλωνε ενθουσιασμένος για το παρόν και το
μέλλον της ομάδας μας , ενώ η φήμη περί αποχώρησης του Μπάγεβιτς για τον
Πειραιά του ακουγόταν σαν ανέκδοτο . Αφού ευχαρίστησα τον πατέρα μου
για το ανεκτίμητο αυτό δώρο , κοιμήθηκα χαρούμενος και γεμάτος με
αίσθημα υπεροχής .
Την επόμενη μέρα όμως , δεν ήμουν καθόλου χαρούμενος .
Ο χαρταετός μου δε στάθηκε καθόλου στο μουντό ουρανό (ψιλόβρεχε σε
αντίθεση με την ηλιοφάνεια της προηγούμενης...) Στο οικογενειακό τραπέζι
που ήμαστε , κανείς δε μου έδινε σημασία , τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου
με αγνοούσαν και κανείς δε νοιαζόταν να ακούσει τις διηγήσεις μου για
την άλωση του Καυταντζογλείου της προηγούμενης . Σκεφτόμουν ότι την
προηγούμενη ημέρα ζούσα το όνειρο και τώρα τη μιζέρια κι έμεινα νηστικός
(δε μου αρέσουν τα Σαρακοστιανά ούτως ή άλλως) . Ήταν η μοιραία
απόσυρση που έρχεται μετά την επαφή με το αντικείμενο του πόθου και την
κορύφωση των συναισθημάτων ; Μια κακή διαίσθηση για το μέλλον ; Η πικρία
που βρισκόμουν τόσο μακριά από τη Φιλαδέλφεια και θα έπρεπε να περιμένω
ποιος ξέρει πόσο καιρό για να ξαναδώ την κιτρινόμαυρη αρμάδα ; Δεν ξέρω
, αλλά η Καθαρή Δευτέρα του '96 ήταν μελαγχολική και βουρκωμένη...
Από τότε πάντα την Καθαρή Δευτέρα έχω ένα άσχημο
συναίσθημα από το πρωί . Πάντα η διάθεσή μου είναι κακή , έχω διάβασμα
για το σχολείο , εξεταστική στο Πανεπιστήμιο , εφημερία στο Νοσοκομείο
(ανάλογα με την ηλικία) και μια μελαγχολία που δεν περνά με τίποτα . Οι
δικοί μου το αποδίδουν στη νηστεία και την κοιλιοδουλεία μου . Εγώ όμως
ξέρω ότι οφείλεται στην Καθαρή Δευτέρα του '96 και στο όνειρο που έζησα
με την εκδρομή στη Θεσσαλονίκη και τη νίκη επί του Ηρακλή . Και δεν ξέρω
(ούτε θα μάθω ποτέ) αν θα ξεπερνούσα αυτή τη μελαγχολία αν η ΑΕΚ δεν
ισοφαριζόταν στις καθυστερήσεις του επόμενου ματς στην Καλαμάτα , αν δεν
έχανε τον τίτλο από την κεφαλιά του Μπορέλι , αν δε μας άφηνε ο Ντούσαν
για τα λεφτά του Κόκκαλή...
Είναι 2011 , δεν είμαστε πια ομάδα-μοντέλο , η
Βασίλισσα ψυχορραγεί (και το '96 οριακά είχε γλιτώσει τον υποβιβασμό) , η
Λάρισα χάνει την κατηγορία , ο Μπάγεβιτς έπαψε να είναι σύμβολο .
Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει οριστικά και δυστυχώς όχι προς το καλύτερο
. Το μόνο που σίγουρα παρέμεινε ίδιο είναι η διάθεσή μου καθώς
ξημερώνει Καθαρή Δευτέρα...
Γιάννης Αγραφιώτης
***** Ο Γιάννης Αγραφιώτης είναι ειδικευόμενος
οφθαλμίατρος και φανατικός οπαδός της ΑΕΚ . Για την αγαπημένη του ομάδα
έχει γράψει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω »
που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ
