Ενεχυροδανειστήρια, σε υπόγεια, στοές, παντού!
Η δύσκολη οικονομική περίοδος ωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους, των μεσαίων κυρίως στρωμάτων, στο κατώφλι τουςΗ ίδια επιγραφή με μικρές παραλλαγές. Παντού. Οπου κι αν στραφεί το βλέμμα. «Δάνεια, ενέχυρα, αγορές χρυσού. Αγοράζω ρολόγια, χρυσαφικά, πολύτιμους λίθους, τηλεοράσεις Plasma - LCD - DVD,
έπιπλα, αντίκες». «Δανείζουμε με ενέχυρα, αγοράζουμε και πουλάμε χρυσαφικά, ρολόγια, πολύτιμους λίθους, αυτοκίνητα, μοτό, ακίνητα, αντίκες, έργα τέχνης». «Αγορές και ενέχυρα, σε χρυσό, ρολόγια, κοσμήματα, λίρες, διαμάντια, αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες».
Σε ισόγεια ή υπόγεια, μέσα σε στοές ή σε ορόφους, με όνομα και άδεια ή δίχως τίποτε από τα δύο, τα ενεχυροδανειστήρια έχουν πολλαπλασιαστεί, ιδιαίτερα στην Ομόνοια και τη γύρω περιοχή. Μια απλή αναζήτηση στον ηλεκτρονικό Χρυσό Οδηγό εμφανίζει περισσότερες από 70 καταχωρίσεις σε όλη την Ελλάδα. Και όχι μόνο στο κέντρο ή σε περιοχές οικονομικά ασθενέστερες, αλλά και στη Γλυφάδα ή στο Μαρούσι. Η «στριμωγμένη» οικονομική περίοδος ωθεί ολοένα και περισσότερους ανθρώπους στην πόρτα των ενεχυροδανειστηρίων. Ομως, η κατάσταση έχει μεταβληθεί σημαντικά σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια.
«Το μεσαίο στρώμα είναι αυτό που κατά περίπου 70% έρχεται πλέον για να ενεχυριάσει αντικείμενα. Τα χαμηλά εισοδήματα δεν έχουν τι άλλο να δώσουν», εξηγεί ο κ. Α.Χ., ενεχυροδανειστής στην Ομόνοια (σ.σ. τα στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας). Οι λόγοι; «Αλλος για να πληρώσει την περαίωση, άλλοι επειδή έχουν επηρεαστεί γενικότερα από την κρίση. Ερχονται και νέα παιδιά, φοιτητές». Μια νεαρή κοπέλα διασχίζει το κατώφλι. Χωρίς κάποιον δισταγμό ή έκφραση λύπης για το αντικείμενο που θα αποχωριζόταν, του δίνει έναν σταυρό με την αλυσίδα του. Σκαλιστό, με τον Εσταυρωμένο. «Είναι από λευκόχρυσο και είναι χειροποίητος» τού εξηγεί. Ο ενεχυροδανειστής τον τοποθετεί στην ηλεκτρονική ζυγαριά. «Ενενήντα ευρώ», της λέει και ζητεί την ταυτότητά της. Το κορίτσι είναι 23 ετών, σπουδάζει γραφικές τέχνες και χρειάζεται τα χρήματα για να πληρώσει υλικά για τη σχολή της. «Ο σταυρός ήταν δώρο από μια πρώην φίλη με την οποία δεν μιλάμε πια», εξηγεί. Ο ενεχυροδανειστής σημειώνει στο βιβλίο τα στοιχεία, το αντικείμενο, το ποσό, την ημερομηνία και κατόπιν η κοπέλα υπογράφει και φεύγει. Το ενέχυρο διαρκεί ένα μήνα, το αντικείμενο θα φυλαχθεί για περίπου 5 ή 6 μήνες. «Στους τρεις μήνες λειτουργίας, έχω κάνει 120 συναλλαγές», εξηγεί. Ανθρωπος με εμπειρία ετών στον χώρο, διαπιστώνει διαφορές σε σύγκριση με μερικά χρόνια πριν. «Εκανα την ίδια δουλειά και πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Τότε, αφενός, ο κόσμος που ερχόταν ανήκε σε χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, όμως κατά 90% κατάφερνε μετά ένα διάστημα και έπαιρνε πίσω ό,τι είχε ενεχυριάσει. Αυτό δεν συμβαίνει πια». Εκτός από τιμαλφή, άνθρωποι του ζητούν συμβουλές για ακίνητη περιουσία. «Δεν το κάνω, δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Τους διώχνω διακριτικά» και προσθέτει ότι «αρκετοί “συνάδελφοι” δεν είναι επαγγελματίες και προτείνουν τιμές έως και 30% κάτω της αξίας των αντικειμένων».
Με παρόμοιο τρόπο περιγράφει την κατάσταση συνάδελφός του. «Εδώ και τέσσερα χρόνια είναι δύσκολα τα πράγματα. Δεν έχουμε περισσότερη δουλειά, αλλά, αντίθετα, περισσότερα προβλήματα. Ο κόσμος τα ’χει δώσει όλα. Δεν έχει τίποτε άλλο πια», σύμφωνα με τον κ. Σ.Β. Αντίθετα, η κ. Μ. Δ. από τη δυτική Αττική παρατηρεί ότι η δουλειά της δεν έχει διαφοροποιηθεί τα τελευταία δεκατρία χρόνια.
Οι «εναλλακτικές»Εκτός από ενεχυροδανειστήρια, ο κόσμος πηγαίνει και σε κοσμηματοπωλεία ή ωρολογοποιεία. Σε ένα τέτοιο στη Στοά Λυκούργου, που λειτουργεί πολλά χρόνια, ο 41χρονος ωρολογοποιός - χρυσοχόος κ. Ανδρέας Γκίκας έχει ανάλογα περιστατικά να διηγηθεί. «Πριν από λίγες ημέρες ήρθε μια κυρία, καλοβαλμένη. Ηθελε να πουλήσει μια χρυσή ταυτότητα, ώστε να πληρώσει κάποιον λογαριασμό», όπως του είπε. «Περίμενε ότι ίσως άξιζε 80 ή 90 ευρώ, όμως δεν ήταν για περισσότερα από 40 ευρώ». Ετσι, δεν το έδωσε.
Της Ιφιγενειας Διαμαντη
